Zomer, 2000. Na vier weken bollenpellen was het tijd voor vakantie. Mijn oudere broer en zus hadden hun eigen vakantieplannen. Mijn ouders en ik hadden nog niks geboekt. Ik was 15. Te jong om alleen met vriendinnen weg te gaan en te oud om dorpjes en kerkjes te bezoeken met mijn ouders. Mijn moeder kwam met het idee om naar Texel te gaan. Er mocht een vriendin mee en het was prima als we onze eigen gang gingen.
Alleen nog even een campingplek regelen. Ik heb heel wat campings gebeld. Alle grote campings zaten al lang vol. Alle kleinere campings ook dus weken we uit naar boerencampings. Bij de vierde camping die ik belde had ik beet. In De Cocksdorp was een plekje vrij. Ik nam onze gegevens met de campinghouder door en tot slot stelde hij de vraag “Met caravan?” Ik beantwoordde die vraag met “Ja, met caravan.”
De volgende dag koppelde mijn vader de caravan aan de auto, haalden we mijn vriendin op en reden we naar Den Helder. We hadden mazzel, als allerlaatste auto konden we de boot op en een uur later kwamen we al aan bij de camping. De campinghouder kwam ons tegemoet. Ik vertelde dat ik de dag ervoor een plekje had gereserveerd. Hij controleerde dit in zijn administratie, keek verbaasd naar onze caravan en zei: “Je hebt een campingplaats mét caravan geboekt”.
Op een idyllisch veldje op die mooie boerencamping stond een prachtige caravan voor ons klaar met tafel, stoeltjes en gezellige lampjes. Die twee woorden – met caravan – betekende voor de campinghouder totaal iets anders dan voor mij. Gelukkig kon de campinghouder lachen om onze communicatiemisser en had hij nog een lege plek beschikbaar waar we onze eigen caravan konden zetten. We hebben er twee nachten gestaan en ik kan me vooral herinneren dat we er vreselijk gelachen hebben. Daarna gingen we naar een campingplaats die iets beter past bij twee meiden van 15, in het bruisende centrum van De Koog. Met caravan.