Zomer, 2000. Na vier weken bollenpellen was het tijd voor vakantie. Mijn oudere broer en zus hadden hun eigen vakantieplannen. Mijn ouders en ik hadden nog niks geboekt. Ik was 15. Te jong om alleen met vriendinnen weg te gaan en te oud om dorpjes en kerkjes te bezoeken met mijn ouders. Mijn moeder kwam met het idee om naar Texel te gaan. Er mocht een vriendin mee en het was prima als we onze eigen gang gingen.

Herken je dat? Je schrijft een tekst voor je website en je vindt dat het een beetje formeel moet zijn. Je wilt immers professioneel overkomen. Al snel schrijf je dingen op als: We streven ernaar de klant te allen tijde centraal te zetten en kwaliteit is onze hoogste prioriteit. Een mooie lege huls, en met een beetje pech sluipt er nog een foutje in ook. Of twee. Of nog veel meer.

Over het voetlicht brengen. Ik lees het vaak op websites en altijd vraag ik me af: waarom gebruikt iemand deze woorden? Weet de schrijver wat een voetlicht is? En waar datgene wat zo belangrijk is dan overheen gebracht wordt?

Ik zit thuis. Door corona moesten mijn twee lieve werkgevers mij laten gaan, zoals ze dat in het Engels zo vriendelijk formuleren. Ontslagen, zeggen wij Nederlanders gewoon. Voor het eerst sinds mijn afstuderen in 2009 ben ik werkloos. Nooit heb ik moeite gehad een nieuwe baan te vinden. Er zijn mensen die mij een jobhopper noemen, zo makkelijk ging het altijd. Maar nu, zwanger in coronatijd: het solliciteert niet echt lekker.